Bahasa Arab Klasik, juga digelar Bahasa Arab al-Quran, ialah bentuk bahasa Arab yang digunakan dalam teks sastera dari zaman Khilafah Ummayyah dan Abbasiyyah (kurun ke-7 hingga ke-9 M). Ia berasaskan loghat Zaman Pertengahan puak-puak Semenanjung Arab. Bahasa Arab Piawai Moden ialah keturunan langsung yang digunakan hari ini di seluruh Dunia Arab dalam tulisan dan pertuturan rasmi, contohnya, ucapan disediakan, sesetengah siaran radio, dan kandungan bukan hiburan.[1] Sementara leksis dan stilistika bahasa Arab Piawai Moden berbeza daripada bahasa Arab Klasik, morfologi dan sintaks telah kekal secara dasarnya dan tidak berubah (walaupun bahasa Arab Piawai Moden menggunakan subset struktur sintaks yang ada dalam bahasa Arab Klasik).[2] Loghat vernakular, bagaimanapun, telah berubah secara lebih sensasi.[3] Kedua-dua Arab Klasik dan Arab Moden lazimnya dipanggil al-Fuṣ-ḥā (الفصحى‎) dalam bahasa Arab, bermakna 'yang disebut dengan jelas' atau 'bahasa yang fasih'.Oleh sebab al-Quran ditulis dalam bahasa Arab Klasik, bahasanya dianggap oleh kebanyakan umat Islam sebagai suci.[4] Ia merupakan satu-satunya bahasa yang digunakan umat Islam dalam sembahyang mereka, tanpa mengira bahasa apa yang digunakan sehari-harian.