Baháʼu'lláh (1817–1892) ialah pengasas agama Baháʼí, sebuah agama dunia yang menekankan kesatuan rohani umat manusia, dan berperanan sebagai nabi dalam agama itu. Beliau dilahirkan di Iran dalam keluarga bangsawan dan hidup dalam buangan kerana ketaatannya kepada kepercayaan mesianik iaitu agama Bab. Pada tahun 1863 di Iraq, beliau telah mengumumkan akan kehadiran wahyu daripada Tuhan kepadanya, mengakibatkan beliau menghabiskan sisa hidupnya dalam penjara Empayar Uthmaniyyah. Ajarannya berkisar tentang prinsip perpaduan dan pembaharuan agama, bermula dari kemajuan moral dan rohani kepada pemerintahan dunia.[1]