Albedo atau pekali pantulan (daripada perkataan Latin albedo "keputihan" (atau cahaya matahari terpantul) yang berasal daripada perkataan albus "putih") ialah kebolehpantulan baur atau kuasa pantulan sesuatu permukaan. Ia ditakrifkan sebagai nisbah sinaran pantulan daripada permukaan kepada sinaran peristiwa yang mengenainya. Disebabkan ia adalah pecahan tanpa dimensi, ia boleh juga dinyatakan dalam bentuk peratusan dan diukur dalam skala dari kosong bagi permukaan yang langsung tidak ada kuasa pantulan seperti permukaan hitam, hingga 1 bagi pantulan sempurna satu permukaan putih.Albedo bergantung kepada frekuensi sesuatu sinaran. Apabila tidak dinyatakan, ia biasanya merujuk kepada purata berpatutan merentasi spektrum cahaya tampak. Secara umum, albedo bergantung kepada pengagihan berarah suatu sinaran yang mendatang. Ini tidak termasuk permukaan Lambert yang memantulkan cahaya ke semua arah menurut satu fungsi kosinus, jadi albedo mereka tidak bergantung kepada pengagihan sinaran peristiwa. Pada praktiknya, fungsi pengagihan pemantul dua arah (BRDF) mungkin diperlukan untuk mengkelaskan ciri-ciri penyerakan sesuatu permukaan dengan tepat, walaupun albedo ialah anggaran pertama yang sangat berguna.Albedo adalah satu konsep yang sangat berguna dalam klimatologi dan astronomi, dan juga dalam mengira daya pantulan permukaan di dalam sistem penilaian mampan LEED untuk bangunan, grafik komputer dan penglihatan komputer. Albedo keseluruhan purata bagi Bumi, yakni albedo planetnya, ialah di antara 30 ke 35% disebabkan oleh lindungan awan, tetapi ia banyak berbeza-beza mengikut tempat di atas permukaan, bergantung kepada ciri-ciri persekitaran dan geologi tempat itu..[1]Istilah ini telah diperkenalkan kepada bidang optik oleh Johann Heinrich Lambert di dalam hasil kerjanya pada tahun 1760, Photometria.