Pembangkang dan pembantah China telah menggunakan pelbagai taktik yang berbeza untuk melauhkan perasaan tidak puas hati terhadap pihak berkuasa, termasuk petisyen kerajaan tempatan atau pejabat rayuan, peguam Weiquan, demonstrasi di Dataran Tiananmen, menandatangani sokongan terhadap manifesto pembangkang seperti Piagam 08, boikot, perarakan, dan kadangkala rusuhan ganas. 

Majoriti protes di China melibatkan rungutan tempatan, seperti rasuah pegawai kerajaan atau PKC peringkat daerah atau perbandaran, eksploitasi oleh majikan, cukai yang berlebihan, dan sebagainya. Bantahan yang menyasarkan rungutan tempatan yang khusus, dan apabila rakyat mencadangkan penyelesaian yang boleh diambil tindakan, berkemungkinan besar akan berjaya daripada bentuk bantahan alternatif. [9]

Memandangkan kesedaran hak rakyat China telah berkembang sejak tahun 1980-an dan 1990-an, semakin ramai rakyat telah menerima bentuk protes separa institusi yang dikenali sebagai " penentangan yang sah ", di mana mereka menggunakan sistem mahkamah, saluran petisyen, atau dekri dan dasar kerajaan pusat untuk membawa rungutan kepada pihak berkuasa tempatan. [10] Protes sebegini kadangkala berjaya, tetapi sering membawa kecewaan jika pihak berkuasa menentukan bahawa tidak ada kepentingan parti untuk mempedulikan tuntutan penunjuk perasaan.

Kegagalan cara bantahan separa institusi akhirnya boleh menyebabkan rakyat menerima bentuk penentangan yang lebih terang-terangan dan umum, seperti duduk-duduk, berpiket, mogok lapar yang diselaraskan, [11] atau perarakan. Apabila petisyen kepada pihak berkuasa tempatan menghadapi kegagalan, ramai rakyat membawa rungutan mereka ke ibu negara di Beijing, sekali-sekala mengadakan demonstrasi di Dataran Tiananmen.

Dalam keadaan terpencil, rakyat yang tidak berpuas hati telah beralih kepada rusuhan, pengeboman bangunan kerajaan dan sasaran yang berkaitan, [12] atau bunuh diri sebagai satu bentuk protes. [13] Pada Disember 2011, penduduk kampung Wukan telah mengusir pihak berkuasa PKC berikutan dengan protes pengambilan tanah. [14]

Dalam kes protes pro-nasionalis, rakyat yang telah terlibat dalam boikot terhadap barangan atau syarikat asing, [15] secara rasminya menyekatkan perarakan, dan kadang-kadang menyasarkan kedutaan asing untuk keganasan. [16]

Teknologi telah menjadi bahagian yang semakin penting sabagai senjata penunjuk perasaan dan penentang China. Beberapa protes yang telah berlaku hampir keseluruhannya dalam bidang aktivisme dan penglibatan dalam talian, mengambil bentuk rakyat menandatangani petisyen dalam talian, mengeluarkan kenyataan dalam talian menolak PKC, menandatangani sokongan terhadap manifesto pembangkang seperti Piagam 08. Pengawas siber menggunakan internet untuk menghebahkan dan memalukan pegawai kerajaan secara terbuka dan orang lain yang dianggap korup, telah melanggar hak asasi manusia, atau sebaliknya telah menyinggung nilai kolektif. Mesej teks SMS juga telah digunakan untuk mengatur dan menyelaraskan protes. [17] [18]