Tidak lama selepas kejayaan Kedok Ketawa, Saeroen menyertai Union Film dan menulis empat buah filem untuk syarikat. Ia tidak lagi diarahkan oleh Jo An Djan, yang meninggalkan Union untuk menyertai pesaingnya Populair's Film, tetapi oleh Rd Ariffien.[14] Union Film akhirnya mengasilkan sebanyak tujuh filem pada tahun 1940 dan 1941 sebelum ditutup berikutan pencerobohan Jepun pada awal 1942.[14] Dalam kalangan semua pelakon utama filem itu, hanya Fatimah dan Oedjang direkodkan sebagai meneruskan kerjaya lakonan mereka dengan kedua-duanya muncul dalam beberapa penerbitan Union lanjutan.[15] Walau bagaimanapun, pada tahun 1950-an Resobowo meneruskan kerjayanya di sebalik tabir sebagai pengarah seni filem-filem seperti Darah dan Doa (1950). [16]

Kedok Ketawa telah ditayangkan selewat Ogos 1944,[17] tetapi kini mungkin hilang. Filem di Hindia telah dirakamkan dalam filem nitrat yang sangat mudah terbakar, dan selepas kebakaran memusnahkan banyak gudang Produksi Film Negara pada tahun 1952, filem-filem lama difilemkan pada nitrat sengaja dimusnahkan.[18] Walaupun ahli antropologi visual Amerika Karl G. Heider mencadangkan bahawa semua filem Indonesia dari sebelum tahun 1950 hilang,[19] Katalog Film Indonesia yang disusun oleh JB Kristanto mencatatkan beberapa filem sebagai telah terselamat di arkib Sinematek Indonesia, dan Biran menulis bahawa beberapa filem propaganda Jepun terselamat di Perkhidmatan Maklumat Kerajaan Belanda.[20]