Keimunan kelompok (juga dipanggil keimunan gerompok, keimunan komuniti, keimunan populasi, atau keimunan sosial ) adalah suatu bentuk perlindungan yang tidak langsung daripada penyakit berjangkit yang berlaku apabila peratusan penduduk yang besar telah menjadi imun atau kebal terhadap sesuatu jangkitan, sehingga memberikan perlindungan secara tidak langsung kepada individu yang tidak imun.[1][2] Dalam populasi di mana sebilangan besar individu adalah imun, rantaian jangkitan mungkin terganggu, yang menghentikan atau melambatkan penyebaran penyakit.[3] Semakin besar nisbah individu dalam komuniti yang imun, lebih kecil kebarangkalian bahawa mereka yang tidak imun akan bertembung dengan individu yang boleh menjangkit.[1]keimunan individu dapat diperoleh melalui pemulihan daripada sesuatu jangkitan secara semula jadi atau melalui cara buatan seperti pemvaksinan.[3] Sesetengah individu tidak boleh menjadi imun kerana sebab-sebab perubatan dan dalam kumpulan ini keimunan kelompok adalah kaedah perlindungan yang penting.[5][6] Apabila ambang tertentu telah dicapai, keimunan kelompok secara beransur-ansur menghilangkan penyakit daripada sesebuah populasi itu.[6] Penghapusan ini, jika dicapai di seluruh dunia, boleh menyebabkan pengurangan secara kekal dalam bilangan jangkitan lalu menjadi sifar, yang dipanggil pembasmian.[7] Kaedah ini digunakan untuk pembasmian cacar pada tahun 1977 dan bagi penghapusan penyakit lain.[8] Keimunan kelompok tidak berlaku untuk semua penyakit, hanya penyakit yang menular, yang bermaksud boleh ditularkan dari satu individu ke yang lain.[6] Tetanus, misalnya, menjangkit tetapi tidak menular, jadi keimunan kelompok tidak terpakai.[5]Istilah keimunan kelompok pertama kali digunakan pada tahun 1923.[1] Ia diiktiraf sebagai fenomena yang semula jadi pada tahun 1930-an apabila diperhatikan bahawa selepas sejumlah besar kanak-kanak menjadi kebal terhadap campak, bilangan jangkitan baru telah menurun sementara, termasuk di kalangan kanak-kanak yang terdedah.[9] Pemvaksinan besar-besaran untuk mendorong keimunan kelompok telah menjadi biasa dan terbukti berjaya dalam mencegah penyebaran penyakit berjangkit.[10] Pembangkang terhadap pemvaksinan telah menimbulkan cabaran untuk keimunan kelompok, yang membolehkan penyakit yang dapat dicegah secara berterusan kembali kepada masyarakat yang mempunyai kadar vaksin yang tidak mencukupi.[11][12][13]