Pelancongan boleh capai (Jawi: ڤلنچوڠن بوليه چاڤاي) adalah usaha berterusan untuk memastikan destinasi, produk dan perkhidmatan pelancongan dapat diakses oleh semua orang, tanpa mengira batasan fizikal, ketidakupayaan atau umur mereka. Ia merangkumi lokasi pelancongan awam dan swasta. Istilah ini telah ditentukan oleh Darcy dan Dickson (2009, p34):Pelancongan boleh capai membolehkan orang ramai mempunyai keperluan akses, termasuk mobiliti, penglihatan, pendengaran dan dimensi kognitif akses, berfungsi secara bebas dan dengan ekuiti dan martabat melalui penyampaian produk, perkhidmatan dan persekitaran pelancongan yang direka secara universal. Takrif ini melibatkan semua orang termasuk mereka yang melancong dengan anak-anak dalam kereta sorong bayi, orang kurang upaya dan warga emas.[1]