Rubarb ditanam untuk tetangkainya, walaupun secara tepat bahagian tersebut merupakan daun juga. Penggunaan tetangkainya sebagai makanan pertama kalinya tercatat di England pada abad ke-17. Batang-batang rubarb dipotong secara kecil-kecilan kecil dan direbus bersama dengan gula sehingga ia lembut. Rempah-rempah seperti kulit kayu manis, buah pala dan halia boleh juga ditambah sebagai perisa tambahan. Rubarb yang dimasak biasanya akan dihidang kan terus sejuk seperti sos epal, tetapi pektin juga boleh dimasukkan ke dalam campuran ini untuk membuat jem.

Ia biasanya akan dimasak bersama gula atau dijadikan inti pai dan pencuci mulut, tetapi ia juga boleh digunakan dalam masakan berlauk mahupun jeruk, dikeringkan ataupun dicampurkan bersama jus buah-buahan.

Air rebusan manis atau kompot[2] rubarb boleh dihidangkan sebagai minuman, terutamanya pada musim panas. Sayuran ini turut digunakan bagi membuat wain buahan.

Ubat

Akar rubarb telah lama digunapakai dalam perubatan tradisional Cina sebagai bahan pelawas sejak beribu-ribu tahun lamanya.[3] Penggunaan tumbuhan ini turut didapati pada perubatan zaman Pertengahan Arab dan Eropah.[4][5] Akar rubarb merupakan ubatan Cina petama yang diimport dari negara China kepada dunia Barat.[6]