Zaman Purana memperlihatkan kebangkitan anutan pasca-Veda dan perkembangan, yang dinamakan oleh R. C. Majumdar, "agama Hindu buatan."[4]

Zaman tersebut tidak seragam, dan memasukkan Brahmanisme ortodoks[5][6] dalam bentuk peninggalan kepercayaan adat Veda lama, sekali dengan penganut sekta[7] lain, yang paling terkenal ialah Saiwa, Waisnawa, dan Sakta yang masih mengikut fahaman lazim tetapi telah menjadi fahaman lain.[8] Antara sifat terpenting zaman ini ialah sifat harmoni antara penganut ortodoks dan sekta.[9] R. C. Majumdar menerangkan mengenai semangat perdamaian ini:

Pemerlihatan [keharmonian] terkenal ini dapat ditemui dalam konsep agamaan mereka iaitu Trimurti, iaitu suatu jelmaan Tuhan agung dalam tiga jelmaan Brahma, Vishnu, dan Siva... Tetapi cubaan ini tidak boleh dianggap berjaya, kerana Brahma tidak pernah mendapat kuasa hampir sama dengan yang Siva atau Vishnu, dan sekta berbeza biasa fikirkan Trimurti sebagai tiga jelmaan tuhan sekta mereka, yang mereka gelari Brahman atau Mutlak.[10]

Pengenalpastian Brahma, Wisnu dan Siva sebagai satu tuhan ditekankan dalam Kūrma Purāṇa, di mana 1.6 Brahman disembah sebagai suatu Trimurti; 1.9 lebih lagi menekankan ketunggalan tiga dewa, dan 1.26 mengaitkan perkara yang sama.[11] Sejarawan A. L. Basham menerangkan skop Trimurti seperti berikut, juga jelas kelihatan fahaman barat berkenaan tritunggal:

Pasti ada keraguan terhadap sama ada adat Hindu pernah kenali Brahma sebagai Tuhan Yang Maha Agung sebagai mana Vishnu dan Siva difikirkan dan disembah.[12]

Konsep Trimurti juga boleh didapati dalam Maitri Upanishad, yang menjelaskan tiga dewa tersebut merupakan tiga jelmaannya.[13]