Undang-undang cukai atau undang-undang hasil ialah bidang kajian undang-undang di mana pihak berkuasa awam atau yang dipersetujui, seperti pemerintah persekutuan, negeri dan perbandaran (seperti dalam kes AS) menggunakan sejumlah peraturan dan prosedur (undang-undang) untuk menilai dan mengumpulkan cukai dalam konteks undang-undang. Kadar dan kelebihan dari pelagai cukai, yang dikenakan oleh pihak berwajib, dicapai melalui proses politik yang terdapat dalam badan kekuasaan ini, dan tidak secara langsung dikaitkan dengan domain undang-undang cukai itu sendiri. [1]Undang-undang cukai ialah sebahagian daripada undang-undang awam. Ini mencakupi penerapan undang-undang cukai yang ada pada individu, entiti dan syarikat, di daerah di mana hasil cukai diturunkan atau dikenakan, misalnya cukai pendapatan, cukai hartanah, cukai perniagaan, cukai pekerjaan / gaji, pajak hadiah dan cukai eksport/import.[1]</ref>[2] Terdapat beberapa hujahan bahawa undang-undang pengguna ialah cara yang lebih baik untuk terlibat dalam pengagihan semula skala besar daripada undang-undang cukai kerana tidak memerlukan perundangan dan dapat lebih cekap, mengingat kompleksiti undang-undang cukai.[3] :213