Darah dan Doa diarahkan oleh Usmar Ismail, bekas anggota tentera yang pernah berkhidmat sebagai Penolong Pengarah dalam filem Gadis Desa arahan Andjar Asmara dan mengarahkan filemnya sendiri, Tjitra dan Harta Karun (1949).[2] Kawalan kreatif untuk karya ini, semua yang telah dihasilkan untuk South Film Corporation Pacific Belanda yang ditaja (SPFC), telah diadakan oleh jurukamera A.A. Denninghoff-Stelling; Ismail berkhidmat lebih sebagai jurulatih dialog.[3] Apabila Belanda mengiktiraf kemerdekaan Indonesia berikutan beberapa bulan persidangan pada tahun 1949, Ismail dan kakitangan SPFC lain membincangkan menubuhkan studio mereka sendiri, walaupun langkah-langkah tidak diambil untuk berbuat demikian sehingga tahun berikutnya.[4] Untuk penerbitan pertamanya, Ismail memilih untuk adaptasikan cerita pendek oleh penyair KRI Nusa Utara Situmorang, yang lelaki kedua telah membawa kepadanya; Ismail kemudian menulis bahawa dia menganggap ia menarik kerana ia "jujur memberitahu kisah seorang lelaki tanpa turun ke dalam propaganda murah".[lower-alpha 1][5][6] Krew untuk penerbitan terdiri daripada jurukamera Max Tera, bekas pekerja SPFC, dengan solek oleh Rancha', reka bentuk seni oleh Basuki Resobowo, G. R. W. Sinsu pada muzik, dan Sjawaludin dan E. Sambas bertanggungjawab untuk kesan bunyi.[7][8] Ismail, menggunakan cara ketenteraan, menerima bantuan teknikal dari pelbagai ahli Tentera Nasional Indonesia, terutamanya Kapeten Sadono.[9][10] Pelakon filem itu kebanyakannya terdiri daripada pendatang baru yang memberi maklum balas kepada iklan akhbar, keputusan yang sedar oleh Ismail yang mencari "muka baru dengan bakat segar"[lower-alpha 2][11] Ismail mengadaptasikan teknik ini daripada pengarah Itali seperti Roberto Rossellini dan Vittorio De Sica.[12] Del Juzar, seorang pelajar undang-undang, diberi peranan sebagai Sudarto,[13] dengan yang lain termasuk Ella Bergen, Faridah, Aedy Muward, Awaluddin Djamin, Rd Ismail, Suzana, Muradi, dan Rosihan Anwar.[14]

Berusia 29 tahun,[15] Ismail memulakan penggambaran pada 30 Mac 1950 di Subang, Jawa Tengah.[14][16] Pada hari berikutnya, beliau menubuhkan studio perfilemannya sendiri, Perfini, untuk menerbitkan filem. [17]Tidak seperti filem sebelum ini, Ismail mempunyai batasan teknikal yang teruk.[18] Walaupun Tjitra mempunyai kos 67.500 rupiah, apabila penggambaran ''Darah dan Doa'' mula Ismail hanya mengutip 30,000 - lebih separuh daripada yang telah dibelanjakan untuk menyewa SPFC (kini Produksi Film Negara [PFN]) studio dan kemudahan. Untuk perjalanan ke Subang, pelakon dan krew menyewa sebuah mikrobas tua sekali; penggambaran selesai menggunakan kamera Akeley berumur ("dekad-lama");[4] dan kru terpaksa memegang lebih daripada satu peranan.[9]

Faktor manusia juga membawa kepada kelewatan dalam penerbitan. Ismail dan kru  yang cuba untuk mencapai realisme dengan memastikan segala-galanya dalam filem itu kerana ia adalah dalam kehidupan, keputusan yang kemudian menarik kembali selepas menyedari bahawa "filem adalah benar-benar seni make-percaya, membuat orang percaya sesuatu, mewujudkan realiti baru dari apa yang ada."[lower-alpha 3][19] Pelakon yang bijak, tiga pelakon (termasuk utama, Del Juzar), bersaing di hati Faridah, yang membawa kepada perbalahan antara pelakon. Pelakon yang juga berhujah mengenai tafsiran peranan mereka, dengan Ismail berkeras mereka mengikut arahannya.[19]

Semasa penggambaran, Ismail menaip skrip penggambaran beliau setiap malam, berkembang kepada bahan sumber. Selepas setiap hari penggambaran telah membuat kesimpulan, Ismail menghantar hasil kembali ke PFN di Jakarta dan diperolehi cetakan tergesa-gesa yang beliau tayangkan untuk pelakon dan krew.[9] Satu menunjukkan seperti mendorong perjanjian antara Ismail dan pemilik pawagam tempatan Tong Kim Mew, yang hadir pada masa itu:[17] Tong akan memberi pinjaman dana penerbitan, banyak berhutang (Ismail menyatakan bahawa, pada tahap ini, mereka tidak membayar bilik tumpang mereka dalam "manakala"), diperlukan, manakala Ismail akan membolehkan Tong untuk mengendalikan pengedaran. Pembiayaan ini dibenarkan kru untuk menyelesaikan menembak, termasuk adegan seterusnya di Purwakarta.[lower-alpha 4][9] Apabila pulang ke Jakarta, Ismail dan kru mendapati bahawa beberapa rakaman itu tidak boleh digunakan, kerana "cerita tidak berhasil".[lower-alpha 5][9] Oleh itu, rakaman tambahan difilemkan di pergunungan Barat Yawan, termasuk Gunung Lawu dan Gede. adegan lain telah difilemkan di tebing Sungai Citarum.[9] Hasilnya, filem berkos sebanyak 350,000 rupiah[20] (kemudian dianggarkan $90,000 ASD),[21] sebanyak tiga kali dari purata penerbtan kontemporari.[22]