Konsep keberpancaran dan penyerapan, sebagai sifat jirim dan sinaran, muncul pada akhir abad kelapan belas hingga pertengahan abad kesembilan belas tulisan Pierre Prévost, John Leslie, Balfour Stewart dan lain-lain.[11][12][13] Pada tahun 1860, Gustav Kirchhoff menerbitkan huraian matematik tentang hubungan mereka di bawah keadaan keseimbangan terma (iaitu Hukum Kirchoff bagi sinaran haba).[14] Menjelang 1884 kuasa pancaran benda hitam sempurna telah disimpulkan oleh Josef Stefan menggunakan ukuran eksperimen John Tyndall, dan diperolehi oleh Ludwig Boltzmann daripada prinsip statistik asas.[15] Keberpancaran, yang ditakrifkan sebagai faktor perkadaran selanjutnya kepada hukum Stefan-Boltzmann, dengan itu tersirat dan digunakan dalam penilaian seterusnya kelakuan sinaran jasad kelabu. Sebagai contoh, Svante Arrhenius menggunakan perkembangan teori yang lebih terkini untuk penyiasatannya pada tahun 1896 tentang suhu permukaan Bumi seperti yang dikira daripada keseimbangan sinaran planet dengan semua ruang.[16] Menjelang 1900 Max Planck secara empirik memperoleh hukum am sinaran jasad hitam, dengan itu menjelaskan konsep emisitiviti dan penyerapan pada panjang gelombang individu.[17]