Seawal abad ke-14, pegawai kerajaan mengawasi aktiviti penjual makanan jalanan.[49] Dengan peningkatan globalisasi dan pelancongan, keselamatan makanan jalanan menjadi salah satu kebimbangan utama kesihatan awam, dan tumpuan kepada kerajaan dan saintis untuk meningkatkan kesedaran orang ramai.[50][51][52][53] Bagaimanapun, walaupun terdapat kekhuatiran tentang pencemaran di penjual makanan jalanan, insiden seperti itu rendah, dengan kajian menunjukkan kadar yang setanding dengan restoran.[54]

Pada tahun 2002, satu sampel 511 makanan jalanan di Ghana oleh Pertubuhan Kesihatan Sedunia menunjukkan bahawa kebanyakannya mempunyai bilangan mikrob dalam had yang diterima,[55] dan pensampelan yang berbeza dari 15 makanan jalanan di Calcutta memperlihatkan bahawa ia adalah "nutrisi seimbang", memberikan kira-kira 200 kcal (Cal) tenaga per rupee kos.[56]

Di United Kingdom, Agensi Piawaian Makanan menyediakan bimbingan menyeluruh mengenai keselamatan makanan bagi penjaja, peniaga dan peruncit sektor makanan jalanan.[57] Cara lain yang berkesan untuk meningkatkan keselamatan makanan jalan termasuk: program membeli-belah misteri, latihan, program pemberian hadiah kepada penjual, program pengawalseliaan dan pengurusan keahlian, dan program ujian teknikal.[58][59][60][61][62]

Walaupun pengetahuan mengenai faktor risiko itu ada, kemudaratan sebenar kepada kesihatan pengguna belum dapat dibuktikan dan difahami sepenuhnya. Disebabkan kesukaran dalam mengesan kes-kes dan kekurangan sistem pelaporan penyakit, kajian susulan membuktikan hubungan sebenar antara penggunaan makanan jalanan dan penyakit bawaan makanan masih sangat sedikit. Perhatian yang sedikit telah ditumpukan kepada pengguna dan kebiasaan makan, tingkah laku dan kesedaran mereka. Fakta bahawa asal-usul sosial dan geografi sebahagian besarnya menentukan penyesuaian fisiologi pengguna dan tindak balas kepada makanan-sama ada tercemar atau tidak—diabaikan dalam kesusasteraan.[63]

Pada akhir 1990-an, Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu dan organisasi-organisasi lain mula menyedari bahawa penjual jalanan telah menjadi kaedah yang kurang digunakan untuk menyampaikan makanan yang diperkaya kepada penduduk, dan pada tahun 2007, Organisasi Makanan dan Pertanian PBB mengesyorkan mempertimbangkan cara menambah nutrien dan makanan tambahan kepada makanan jalanan yang lazimnya digunakan oleh budaya tertentu.[54]