Walaupun ekonomi Asia yang berprestasi tinggi dan 6 negara anggota tertua ASEAN telah melabur dalam pendidikan awam di peringkat rendah dan menengah, pendidikan tinggi telah banyak ditinggalkan oleh sektor swasta.[63] Pengajian tinggi di Asia Tenggara ialah, secara umum, agak lemah dari segi kapasiti teknologi dan integrasi seperti dalam skim pemindahan kredit. Singapura dan Malaysia sangat tertumpu kepada inovasi manakala seluruh rantau ini kurang tertarik.[64] Dalam kebanyakan kes, universiti tertumpu kepada pengajaran dan perkhidmatan kepada kerajaan daripada penyelidikan akademik. Universiti, baik dari segi gaji akademik dan infrastruktur penyelidikan (perpustakaan, makmal), cenderung kurang disokong secara kewangan. Selain itu, jurnal akademik serantau memenuhi khalayak tempatan dan bertindak balas kurang kepada piawaian antarabangsa yang menjadikan penandaarasan sejagat atau serantau sukar.[65] Kerajaan mempunyai kepentingan dalam melabur dalam bidang pendidikan dan aspek infrastruktur modal insan lain, terutamanya negara-negara berkembang di rantau ini. Dalam jangka pendek, perbelanjaan pelaburan secara langsung menyokong permintaan agregat dan pertumbuhan. Dalam jangka panjang, pelaburan dalam infrastruktur fizikal, peningkatan produktiviti, dan penyediaan perkhidmatan pendidikan dan kesihatan menentukan potensi pertumbuhan.[66]