Sistem tulisan Jepun moden menggunakan gabungan kanji logografik, yang digunakan dalam aksara Cina, dan kana suku kata. Kana sendiri terdiri daripada sepasang suku kata: hiragana, digunakan terutamanya untuk perkataan asli atau asli Jepun dan unsur tatabahasa; dan katakana, digunakan terutamanya untuk perkataan dan nama asing, kata pinjaman, onomatopoeia, nama saintifik dan kadangkala untuk penekanan. Hampir semua ayat tulisan Jepun mengandungi campuran kanji dan kana. Oleh kerana campuran skrip ini, sebagai tambahan kepada inventori besar aksara kanji, sistem tulisan Jepun dianggap sebagai salah satu yang paling rumit dalam penggunaan semasa.[1][2]Beberapa ribu aksara kanji digunakan secara tetap, yang kebanyakannya berasal daripada aksara tradisional Cina. Lain-lain buatan Jepun dirujuk sebagai "Kanji Jepun" (Jepun: 和製漢字, rumi: wasei kanjicode: ja is deprecated ; juga dikenali sebagai “kanji negara” Jepun: 国字, rumi: kokujicode: ja is deprecated ). Setiap watak mempunyai makna intrinsik (atau julat makna), dan kebanyakannya mempunyai lebih daripada satu sebutan, yang pilihannya bergantung pada konteks. Pelajar sekolah rendah dan menengah Jepun dikehendaki mempelajari 2,136 jōyō kanji setakat 2010.[3] Jumlah bilangan kanji ialah lebih daripada 50,000, walaupun hanya sedikit jika ada penutur asli yang mengetahui hampir nombor ini.[4]Dalam bahasa Jepun moden, suku kata hiragana dan katakana masing-masing mengandungi 46 aksara asas, atau 71 termasuk diakritik. Dengan satu atau dua pengecualian kecil, setiap bunyi berbeza dalam bahasa Jepun (iaitu, setiap suku kata berbeza, setiap mora) sepadan dengan satu aksara dalam setiap suku kata. Tidak seperti kanji, aksara ini secara intrinsik mewakili bunyi sahaja; mereka menyampaikan makna hanya sebagai sebahagian daripada perkataan. Aksara Hiragana dan katakana juga pada asalnya berasal daripada aksara Cina, tetapi ia telah dipermudahkan dan diubah suai sehinggakan asal-usulnya tidak lagi jelas secara visual.Teks tanpa kanji jarang berlaku; kebanyakannya sama ada buku kanak-kanak — memandangkan kanak-kanak cenderung untuk mengetahui sedikit kanji pada usia awal — atau elektronik awal seperti komputer, telefon dan permainan video, yang tidak dapat memaparkan grafem kompleks seperti kanji kerana kedua-dua batasan grafik dan pengiraan.[5]Pada tahap yang lebih rendah, tulisan Jepun moden juga menggunakan huruf awal daripada abjad Latin, contohnya dalam istilah seperti "SM/AD", "am/pm", "FBI" dan "CD". Bahasa Jepun Romanisasi paling kerap digunakan oleh pelajar asing Jepun yang belum menguasai kana, dan oleh penutur asli untuk input komputer.