Perang Ahzab (Tulisan Jawi: ڤراڠ أحزب; Bahasa Arab: غزوة الاحزاب, translit.: Ghazwah al-Ahzab, harfiah "pencerobohan/serangan pihak gabungan") juga dikenali sebagai Perang Khandaq (Arab: غزوة الخندق, Ghazwah al-Khandaq, harfiah "pencerobohan parit") ialah peristiwa pengepungan Madinah selama lebih kurang empat minggu oleh suku-suku dalam kalangan orang Arab dan Yahudi yang bergabung, di mana ia bermula pada 31 Mac 627 M. Kekuatan pihak Gabungan dianggarkan seramai 10,000 orang, diiringi oleh 600 ekor kuda dan sebilangan ekor unta, manakala di pihak Madinah pula terdiri daripada 3,000 orang.Pihak yang mempertahankan Madinah, kebanyakannya Muslim di bawah pimpinan Nabi Muhammad SAW, menggali parit bersama-sama dengan kubu alami Madinah berjaya membuatkan pasukan berkuda Gabungan menjadi tidak berguna dan sekali gus menimbulkan kebuntuan buat kedua-dua pihak. Pihak Gabungan merancang untuk membuat beberapa serangan secara serentak dan berjaya meyakinkan sekutu mereka, Bani Quraizah, sebuah suku kaum Yahudi, untuk menyerang kota Madinah dari arah selatan. Walau bagaimanapun, diplomasi Nabi Muhammad berjaya menjejaskan rundingan antara pihak Gabungan dan Quraizah, lalu mematahkan pakatan yang menentang baginda. Susunan pertahanan yang teratur, kejatuhan semangat pihak Gabungan dan keadaan cuaca yang buruk akhirnya menyebabkan kepungan berakhir dalam keadaan kelam-kabut.Pengepungan ini merupakan sebuah "pertarungan kepintaran" yang menyaksikan musuh dikalahkan oleh pihak Muslim secara taktikal sambil menanggung kerugian yang kecil. Usaha-usaha untuk mengalahkan Muslim gagal dan Islam semakin berpengaruh di rantau itu. Susulan daripada itu, tentera Muslim mengepung perkampungan Quraizah, satu tindakan yang membawa kepada penyerahan diri tanpa syarat bani tersebut.Kekalahan dalam peperangan ini menyebabkan pihak Quraisy kehilangan kuasa dalam perdagangan serta darjat mereka.[1]