Diksi Amir dipengaruhi keperluan ritma dan matra serta simbolisme yang terkait dengan kata-kata tertentu.[115] Diksi rapi ini menekankan kata-kata biasa sebagai unit asas serta penggunaan aliterasi dan asonansi.[116] Akhir sekali, Amir lebih bebas dalam penggunaan bahasanya daripada pemuisi-pemuisi tradisional:[106] Jennifer Lindsay dan Ying Ying Tan menonjolkan "daya reka lisan" Amir, yang menyuntik "kekayaan ungkapan, kemerduan bunyi dan makna" ke dalam puisi beliau.[117] Bakri Siregar menulis hasilannya "... permainan kata jang indah."[118] Teeuw mengatakan yang Amir memiliki pengfahaman penuh tentang kekuatan dan kelemahan Bahasa Melayu, mencampur pengaruh Timur dan Barat,[116] dan Johns pula menulis bahawa "kegeligaan Amir sebagai seorang pemuisi terletak pada kebolehan luar biasanya untuk meniup nafas baru ke dalam abu puisi Melayu, dan menyerapkan kesegaran jelas dan daya hidup yang tidak disangka ke dalam bentuk dan kekayaan kosa kata bahasa Melayu tradisional."[119]

Pilihan kata amat bergantung pada kata-kata bahasa Melayu lama yang jarang digunakan pada zaman itu. Amir juga meminjam kata-kata daripada bahasa-bahasa suku Indonesia lain, khususnya bahasa-bahasa Jawa dan Sunda;[120] pengaruh bahasa-bahasa ini lebih ketara dalam Nyanyi Sunyi.[121] Oleh sebab itu, pencetakan-pencetakan awal Nyanyi Sunyi dan Buah Rindu diiringi nota kaki yang menjelaskan maksud perkataan-perkataan tersebut.[73] Teeuw menulis bahawa puisi-puisi memuatkan banyak klise yang sering terjumpa dalam pantun yang tidak dapat difahami pembaca asing.[122] Mengikut penterjemah John M. Echols, Amir seorang penulis yang amat prihatin, "seorang yang tidak banyak menulis, akan tetapi prosa dan puisinya berada pada aras yang amat tinggi, sukar dibaca mahupun buat pembaca Indonesia."[97] Echols menyandarkan kehidupan semula Bahasa Melayu kepada Amir kerana meniup nyawa baharu ke dalam kesusasteraan Melayu pada tahun 1930-an.[123]

Dari segi binaan, karya-karya awal Amir amat berlainan daripada karya-karyanya yang terkemudian. Karya-karya yang dihimpun dalam Buah Rindu secara amnya mengikut gaya kuatrin pantun dan syair tradisional yang berima pada hujung ayat, termasuk banyak yang memuatkan kuplet berima;[116] beberapa karya menggabungkan kedua-dua kuatrin dan kuplet atau memuatkan barisan atau perkataan tambahan, lebih daripada yang lazim dilakukan dalam puisi tradisional, yang menghasilkan rentak berbeza.[124] Meskipun karya-karya awal ini tidak terperinci macam karya-karya terkemudian, Teeuw menulis bahawa karya-karya ini mencerminkan penguasaan Amir terhadap bahasa dan kesungguhannya menulis puisi.[125] Karya-karya dalam antologi ini mengulangi perkataan-perkataan yang menggambarkan kesedihan seperti "menangis", "duka", "rindu" dan "air mata", dan juga perkataan-perkataan seperti "cinta", "asmara" dan "merantau".[126]

Apabila tiba masanya bagi Amir menulis karya-karya terkemudian beliau, gayanya sudah bertukar. Beliau tidak lagi mengehadkan penulisan pada bentuk-bentuk tradisional, akan tetapi meneroka cara-cara penulisan lain: bentuk lapan daripada karya beliau hampir-hampir sama dengan prosa lirik.[127] Chairil Anwar memerikan penggunaan bahasa Amir dalam koleksi ini sebagai bersih dan murni, dengan ayat-ayat yang "amat bernas, tajam, akan tetapi pendek", yang menyimpang daripada "kuasa kerosakan" bahasa berbunga-bunga yang terdapat pada puisi Melayu tradisional.[128]