Lokasi dan sejarah Sarawak telah menghasilkan kepelbagaian etnik, budaya dan bahasa yang luas. Antara penduduk asli Sarawak, pengaruh luar telah membawa banyak perubahan dari masa ke masa. Kebudayaan suku Iban di Sarawak berpusat pada konsep pahlawan dan keupayaan memenggal kepala dari suku-suku lain dalam pertempuran. Amalan yang terpusat kepada orang Iban ini diharamkan di bawah pemerintahan James Brooke dan akhirnya memudar walaupun peringatan amalan masih dilihat di beberapa rumah panjang.[274] Dua orang suku bangsa lain di Sarawak Highlands, Kelabit dan Lun Bawang, telah melihat perubahan mendasar kepada identiti etnik mereka sebagai hasil langsung dari penukaran mereka kepada agama Kristian. Satu perubahan besar ialah peralihan di titik fokus interaksi sosial mereka dari rumah panjang tradisional ke gereja tempatan. Kesetiaan agama mereka juga membantu membentuk pandangan dunia mereka di luar kampung mereka, terutamanya sebagai tindak balas kepada perubahan.[275] Bagi kaum Penan, salah satu puak terakhir yang masih mengamalkan gaya hidup nomad di dalam hutan, pengaruh luar, terutamanya pendidikan, menyebabkan penurunan yang ketara dalam penduduk yang mengamalkan gaya hidup nomad.[276] Orang lain menetap setelah berinteraksi dengan anggota suku kaum yang berbeza, seperti Orang Ulu.[277] Hasil langsung dari kepelbagaian ini dalam budaya, yang dibuktikan oleh dasar toleransi kepada semua kaum, adalah peningkatan jumlah suku bangsa yang berkahwin bukan sahaja suku kaum lain di Sarawak, tetapi juga kepada orang Cina, orang Melayu serta warganegara keturunan Eropah atau Amerika.[278]

Suku-suku pribumi Sarawak secara tradisional menggunakan pidato untuk meneruskan budaya mereka dari satu generasi ke generasi seterusnya;[279][nota 11] contoh-contoh amalan tradisional termasuk tarian Ngajat Iban,[280] Renong (penyataan suara vokal Iban),[281] Ensera (naratif lisan Iban),[267][nota 12] dan cerita bercerita epik oleh Kayan dan Kenyah.[282][283]

Pada tahun-tahun sebelum persekutuan, kerajaan penjajah mengakui bahawa pendidikan Inggeris dan budaya pribumi mempengaruhi generasi baru guru Iban. Oleh itu, pada 15 September 1958, Biro Kesusasteraan Borneo dirasmikan dengan piagam untuk memupuk dan menggalakkan literatur tempatan sambil menyokong kerajaan dalam pembebasan dokumentasinya, khususnya dalam manuskrip teknikal dan instruksional yang akan diedarkan kepada penduduk asli Sarawak Dan Sabah. Selain bahasa asli, dokumen juga akan diterbitkan dalam bahasa Inggeris, Cina dan Melayu. Pada tahun 1977, biro itu berada di bawah kuasa agensi perancangan dan pembangunan bahasa persekutuan, Dewan Bahasa dan Pustaka (DBP), yang menganjurkan penerbitan hanya dalam bahasa Melayu akhirnya menyebabkan terkuburnya sastera pribumi.[267][nota 13]

Ia adalah beberapa dekad sebelum media cetak mula muncul di Sarawak. Warta Sarawak, yang diterbitkan oleh kerajaan Brooke, mencatatkan pelbagai berita berkaitan dengan ekonomi, pertanian, antropologi, arkeologi, mula beredar pada tahun 1870 dan terus dalam zaman moden.[284] Walau bagaimanapun, dalam dekad yang berikut persekutuan, undang-undang yang ketat dan sambungan kepada perniagaan bermakna bahawa media adalah sebahagian besar syarikat milik negara.[267][nota 14] Salah satu penerbitan teks paling awal di Borneo, Hikayat Panglima Nikosa pertama kali dicetak di Kuching, pada 1876.[285]

Terdapat beberapa muzium di Sarawak yang mengekalkan dan mengekalkan artifak-artifak budaya Sarawak. Di kaki Gunung Santubong, Kuching, adalah Kampung Budaya Sarawak, sebuah "muzium hidup" yang mempamerkan pelbagai kumpulan etnik yang menjalankan aktiviti tradisional di rumah masing-masing tradisional.[286][287] Muzium Negeri Sarawak menempatkan koleksi artifak seperti tembikar, tekstil, dan alat ukiran kayu dari pelbagai suku kaum di Sarawak, serta bahan-bahan etnografi budaya tempatan.[288] Sapeh Orang Ulu (sejenis alat muzik petik) adalah alat muzik tradisional yang paling terkenal di Sarawak dan dimainkan untuk Ratu Elizabeth II semasa lawatan rasmi beliau ke Sarawak pada tahun 1972.[289]

Rakyat Sarawak mengamati beberapa cuti dan perayaan sepanjang tahun.[290] Selain sambutan Hari Merdeka kebangsaan dan Hari Malaysia, negeri ini juga meraikan Hari Kerajaan Sarawak pada 22 Julai[291][292] dan hari keputeraan Gabenor Negeri.[293] Kumpulan etnik juga meraikan perayaan mereka sendiri. Tradisi rumah terbuka membolehkan kumpulan etnik lain untuk menyertai perayaan.[294] Sarawak adalah satu-satunya negeri di Malaysia untuk mengisytiharkan perayaan Gawai Dayak sebagai cuti umum.[295]

Masakan terkenal di Sarawak termasuk  laksa Sarawak,[296] mi kolo,[297] dan ayam pansuh.[298][299] Negeri ini juga terkenal dengan kek lapis Sarawak.[300]

Sarawak menghantar pasukan sendiri untuk mengambil bahagian dalam Sukan Komanwel dan Empayar British 1958 dan 1962,[301] dan Sukan Asia 1962; Selepas 1963, rakyat Sarawak bertanding sebagai sebahagian daripada pasukan Malaysia.[302][303] Sarawak menganjurkan Sukan Malaysia (SUKMA) pada tahun 1990 dan 2016,[304] dan juara keseluruhan dalam pertandingan SUKMA tahun 1990, 1992, dan 1994.[305] Sarawak menjadi juara keseluruhan selama 11 tahun berturut-turut di Sukan Para Malaysia sejak tahun 1994.[306]